Het is in de sneltrein van Buitenpost naar Groningen in de avond van 28 juli. Een 22-jarige vrouw heeft de trein op het nippertje gehaald en neemt plaats schuin tegenover een man. Die man besluit zichzelf vervolgens in haar gezichtsveld te bevredigen.
RTV Noord tekent het verhaal op van Lisa, zoals de vrouw om privacyredenen in dit verhaal wordt genoemd. Volgens haar was de man steeds naar haar aan het kijken, waarna hij de hand aan zichzelf besloot te slaan. Lisa schreeuwde het uit: “viespeuk, waar ben je mee bezig?” Hij vond dat zij zich met haar eigen zaken moest bemoeien.
De andere passagiers in de trein reageerden niet op de situatie, tot de verbazing van Lisa. Zij besloot ergens anders te gaan zitten. Aangekomen in Groningen ontfermden twee meisjes uit de trein zich nog over haar, ze vroegen of het goed met haar ging. Later die avond met de klantenservice van vervoerder Arriva te bellen.
Het advies van de medewerker daar is om aangifte bij de politie te doen. Daar begint een situatie waarbij de politie en Arriva zich over elkaars zaken verbazen. Met de politie maakt Lisa telefonisch een afspraak om aangifte te komen doen, aangezien dit voor deze kwestie online niet kan. De afspraak wordt gemaakt voor 11 augustus, afgelopen donderdag dus.
Op het politiebureau vraagt de agent zich af waarom Lisa zo lang gewacht heeft met het doen van haar aangifte, terwijl de afspraak direct werd gemaakt. De agent vreest dat Arriva geen bewakingsbeelden van het incident meer heeft door de verstreken tijd, maar gaat ze toch proberen op te vragen.
De beelden blijken inderdaad niet meer in het bezit van Arriva, omdat de vervoerder deze na 72 uur uit privacyoverwegingen wist, zo reageert de vervoerder bij de regionale omroep. Lisa is met stomheid geslagen, juist omdat de medewerker van de klantenservice van Arriva aangaf het goed te begrijpen als Lisa het proces op haar eigen tempo in zou gaan. Volgens de Arriva-medewerkster kon de politie de beelden altijd krijgen.
Lisa verwacht niet veel gevolgen meer van de aangifte, maar wil met haar verhaal een signaal afgeven. “Hopelijk gebeurt het nooit weer, maar ik hoop dat mensen na het lezen van dit verhaal helpen als ze een meisje ‘Viespeuk!’ horen schreeuwen. Dat doet ze niet zomaar”, zegt ze.
